Als je een kind of een jongere mag begeleiden naar volwassenheid, dan vraagt dat zowel kunst als kunde. Jouw eigen levenshouding speelt een belangrijke rol, de toon waarop je spreekt, de manier waarop je beweegt en bovenal de bagage die je zelf meeneemt uit je eigen jeugd en leven. Je kunt leren van elke interactie met een kind. In die zin is opvoeden ook altijd weer jezelf opvoeden. Een tijd lang dachten pedagogen dat me... Als je een kind of een jongere mag begeleiden naar volwassenheid, dan vraagt dat zowel kunst als kunde. Jouw eigen levenshouding speelt een belangrijke rol, de toon waarop je spreekt, de manier waarop je beweegt en bovenal de bagage die je zelf meeneemt uit je eigen jeugd en leven. Je kunt leren van elke interactie met een kind. In die zin is opvoeden ook altijd weer jezelf opvoeden. Een tijd lang dachten pedagogen dat meer van het goede ook beter zou zijn; hoe gehoorzamer een kind, hoe beter. Of andersom, hoe vrijer we een kind laten, hoe beter. Tegenwoordig weten we dat zelfs de ‘goede’ gedragingen zoals ‘onvoorwaardelijke acceptatie' tot grote problemen kunnen leiden als ze eenzijdig worden toegepast. Een kind heeft naast acceptatie ook begeleiding en grenzen nodig. Het uitgangspunt van de Double Healix benadering, waar deze cursus op is gebaseerd, is dat goed opvoeden altijd gaat om het verzoenen van tegenstrijdige processen, om het hanteren van een Opvoedbalans. In totaal onderscheiden we zes Opvoedbalansen. Het gaat daarbij om het leren balanceren en verzoenen van de zes belangrijkste spanningsvelden van de mensheid. Deze worden wereldwijd herkend in verschillende soorten onderzoek (cultureel onderzoek door Fons Trompenaars en in het wereldwijde persoonlijkheidsonderzoek van het Hexaco-model). Wij hebben deze zes spanningsvelden in het Double Healix model uitgewerkt ten behoeve van de pedagogie. De gedachte is dat, als opvoeders een gezonde balans aanbieden, de jongeren zelf ook beter in staat zijn om tegenstrijdige basiskwaliteiten te balanceren, zoals wildheid versus zelfbeheersing (Chaos-Orde), daadkracht tegenover bezinning (Oorzaak-Gevolg), harmonie tegenover pijn (Opbouw-Afbraak), veelzijdigheid tegenover identiteit (Divergentie-Convergentie), uiterlijke zekerheid tegenover innerlijke zekerheid (Materie-Geest) en zelf-expressie tegenover compassie (Centrum-Omgeving). De balans tussen deze polen is niet statisch, maar dynamisch. Dat betekent dat wat voor de ene situatie de juiste balans is, voor de volgende situatie mogelijk niet meer de juiste is. Dit geldt allereerst voor de opvoeder. En gaandeweg kan de jeugdige dit ook steeds beter beseffen. Meer weergeven

Dit hoofdstuk gaat over de vraag hoe we als opvoeders van jeugdigen een balans kunnen vinden tussen wat we van de kinderen accepteren en waar en hoe we grenzen stellen. Omwille van het kind, maar ook omwille van onszelf. In de diepste zin van opvoeden gaat het hier om de vraag naar de mate van beschaving die we gaandeweg bijbrengen: hoeveel zelfdiscipline (Orde) willen we het kind helpen ontwikkelen? Of andersom: hoe wild... Dit hoofdstuk gaat over de vraag hoe we als opvoeders van jeugdigen een balans kunnen vinden tussen wat we van de kinderen accepteren en waar en hoe we grenzen stellen. Omwille van het kind, maar ook omwille van onszelf. In de diepste zin van opvoeden gaat het hier om de vraag naar de mate van beschaving die we gaandeweg bijbrengen: hoeveel zelfdiscipline (Orde) willen we het kind helpen ontwikkelen? Of andersom: hoe wild en spontaan (Chaos) mag een kind blijven als het in een gemeenschap wil kunnen leven? Immers, als we het kind te wild, te spontaan en onopgevoed laten, kan het afgekeurd of zelfs verstoten worden door de gemeenschap. Maar we kunnen het kind ook te aangepast en bloedeloos maken en dan draagt het ook weinig bij aan diezelfde gemeenschap. Meer weergeven

Dit hoofdstuk geeft een overzicht van de verschillende soorten hechting en hoe we ermee kunnen omgaan. Dit hoofdstuk geeft een overzicht van de verschillende soorten hechting en hoe we ermee kunnen omgaan.

Dit hoofdstuk is vooral geschreven voor diegenen die zich verder willen verdiepen in de achtergronden van het gedrag dat we vaak waarnemen bij jongeren met hechtingsproblematiek. We behandelen eerst in vogelvlucht het Double Healix model van menselijke ontwikkeling, dat de theoretische bouwstenen geeft voor deze training. Vervolgens gaan we in op de belangrijkste afweervormen die zijn te plaatsen bij de Opvoedbalans Accep... Dit hoofdstuk is vooral geschreven voor diegenen die zich verder willen verdiepen in de achtergronden van het gedrag dat we vaak waarnemen bij jongeren met hechtingsproblematiek. We behandelen eerst in vogelvlucht het Double Healix model van menselijke ontwikkeling, dat de theoretische bouwstenen geeft voor deze training. Vervolgens gaan we in op de belangrijkste afweervormen die zijn te plaatsen bij de Opvoedbalans Accepteren-Begrenzen (chaos-orde). Het gaat bij jongeren om de behoefte om 'geaccepteerd te worden hoe ze zijn' versus de behoefte om 'zelfcontrole te ontwikkelen'. Meer weergeven